De avonturen van Stan, Marlin en Tjerry

Where do I start.. er zijn 3 weken voorbijgevlogen sinds de dag dat ik op het vliegveld stond met Marlin en Stan en ons grote avontuur begon. Het lijkt lang geleden dat ik samen met mijn moeder heel veel moeite heb gedaan om mijn koffer goed in te pakken en die alsnog te zwaar bleek.. Toch zal ik de fantastische roadtrip door het prachtige landschap, langs lange kustlijnen en de gave dingen die we hebben gedaan niet snel vergeten, nu ik druk aan het werk ben in de housekeeping!

Het begon allemaal op een doodgewone woensdag in het drukke centrum van Kaapstad, waar Stan, Marlin en ik ons witte polootje op gingen halen bij Avis. Ipodje aangesloten, TomTom gereed en rijden maar! Laten we de precieze geluiden en geuren van onze rij ervaringen maar achterwege laten, maar ik kan jullie verzekeren dat de koppeling en ook de hellingproef met de handrem op het begin nog niet echt soepeltjes verliepen.. Lachende locals aan de kant van de weg kunnen dit beamen! Toch zijn we veilig aangekomen bij onze eerste stop: het hotel van Marlin, Park Inn. We zouden deze dag een kijkje gaan nemen in alle drie onze hotels om ons alvast voor te stellen. Daar een rondleiding gehad, daarna verder gegaan naar Stans hotel One & Only, wat echt een super luxe hotel is. We kregen daar ook een rondleiding! Toen we bij mijn hotel aankwamen, werd ik heel enthousiast ontvangen door één van de receptionisten en mochten we even in de lounge wachten. Tien minuten later werden we weer teruggeroepen met het idee dat we een rondleiding zouden krijgen, maar de receptionist zei: ‘It was really nice to meet you, see you in september, bye!’. Oké, dat kan ook.. Toen zijn we maar in de auto gestapt om naar Mossel Bay te rijden. Het was al aan het eind van de middag, maar met volle moed kroop ik achter het stuur. Al gauw begon het te schemeren en besefte we dat het best wel snel donker wordt hier en dat we in the middle of nowhere reden langs weilanden en bergen. Toen we ook nog eens met een flinke snelheid door een dik gat in de weg reden en we dachten dat dit al het einde van ons autoavontuur betekende, hebben we besloten een slaapplek in Fransschoek te vinden. Na lang rondrijden toch een mooie B&B: La Fontaine gevonden. Snel nog wat eten bij French Connection en toen lekker slapen in ons warme bed. Het was suuuper koud!

De dag begonnen met een wijnproeverij bij La Rochelle. Gelukkig was Marlin onze bob en konden Stan en ik dus lekker van de wijntjes genieten, uitkijkend op de wijngaard, paarden en de bergen op de achtergrond. Helemaal geen verkeerd begin van onze reis dus! Onderweg zijn we apen met kleintjes langs de weg tegengekomen. Daarna nog een stop gemaakt boven aan de berg om uit te kijken over de Franschhoek vallei. Het was een zonnige dag en het uitzicht was dan ook prachtig! Marlins rijtalent werd al meteen flink op de proef gesteld met deze hoogtes en scherpe haarspeldbochten en ik moet zeggen: chapeau, we noemen haar nu ook wel Bokkie, de springbok! Ze had het erover dat de koppeling niet helemaal werkte, maar wij snapten niet echt wat ze bedoelde. Later is gebleken dat de auto niet bepaald normaal de berg op kan en met het gas voluit kan ie hooguit 80 rijden en dus ook inhalen… Er zijn namelijk heel veel lange eenbaanswegen, dus je kunt eigenlijk niet inhalen. Gelukkig denken de bestuurders mee en gaan ze vaak al een stuk naar links rijden (JA LINKS, we zitten aan de andere kant, voor de mensen die het nog niet doorhadden) waardoor je er makkelijker langs kon. Echter, met de snelheid van onze geliefde polo duurde deze inhaalmomenten erg lang en was het altijd een opluchting als je een auto recht op je af ziet komen dat we weer op tijd op de goede baan zaten. Vervolgens knipperde je even met je lichten als een bedankje! Super leuk, wat voelde we ons al ervaren Afrika rijders. Na een hele dag gereden te hebben kwamen we aan bij ons eerste hostel: Mossel Bay Backpackers. Voor Stan en Marlin hun allereerste hostel! Toen we de kamer binnen kwamen waren ze heel blij en vonden het erg meevallen. Ik vond het maar luxe voor een hostelkamer, dus ik was benieuwd wat ons en vooral hun nog te wachten stond..
De volgende dag vroeg op, want we zouden gaan sand boarden. Met een klein groepje in een busje naar de duinen aan de zee gereden. Het was erg leuk om te doen! Wederom weer zonnig, een perfecte dag om te gaan sandboarden. Ik had alleen nog niet bedacht dat je als je de berg af board, ook door het zand moet ploeteren om weer naar boven te komen.. Gelukkig was er een over enthousiaste man van de Caribbean die je aanmoedigde en kon je op de top van de duinen van ver het huurhuisje van prince Harry zien! ’s Middags weer in de auto gestapt, geluncht aan het water in Victoria Bay (vlakbij George) en hup weer in de auto. Aangekomen bij ons 2e hostel: Island Vibe in Knysna, werd Marlin voor de zoveelste keer weer aangesproken, wij zorgen nu ook dat zij met haar blonde haartjes mooi overal vooraan staat, wie weet zit er nog wat korting voor ons in! ’s Middags had ik in mijn Marco Polo boekje gelezen over een restaurant: Firefly Eating House, wat bestaat uit 5 tafeltjes en waar moeder en dochter samen in de keuken staan. Ze hadden kleine Afrikaanse gerechtjes op de kaart staan, waar ieder dan een stuk of 4 van kon nemen. Omdat wij natuurlijk alles wilde proberen hebben we van alles één besteld en kregen we twee grote schalen op tafel. Het was heel bijzonder en echt heerlijk!

Een chilldag op de planning, want wat waren we moe van al dat reizen! Dit hostel was trouwens naar mijn mening een écht hostel en voor Marlin en vooral Stan was het dan ook even slikken toen ze de kamer binnenstapte met 3 stapelbedden en een grote klerenbende van twee Engelse meiden. Er zat ook een vrouw uit Amsterdam, Margaret op onze kamer, die een jaar een wereldreis aan het maken was. Zij ging die dag met een gids mee naar de Knysna Heads en vroeg of we meegingen. Deze man had door een ongeluk met rugby een hele rare schorre stem gekregen (zoals een oude zeerot), je kunt je voorstellen dat dat als gids niet een succes is dus hij neemt nu mensen mee naar Knysna en dan mag je zelf bepalen hoeveel geld je hem geeft. Vertederend vond ik dat natuurlijk weer en helemaal te bedenken dat het een grote knuffelbeer was, maar dat iedereen een beetje terugdeinst vanwege zijn stem. Ik kon het niet droog houden! Het uitzicht was prachtig, daarna hebben we lekker geluncht met zijn drietjes. Oesters, want daar staat Knysna om bekend! We hebben ook interessante gesprekken met Margeret gehad, want die werkte als psychiater in een inrichting. Daarna heb ik nog even geslapen en zijn we ’s avonds bij JJ’s gaan eten. Er werd dan al snel in de auto gezegd: ‘eten, rijden, slapen, eten, eten, rijden, slapen, slapen!’

De dag was aangebroken dat wij de ’s werelds hoogste bungeejump van een brug zouden gaan doen! Eerst zijn we naar Plettenberg gereden voor ontbijt en even de zee gevoeld (misschien kon je het ook wel gewoon afleiding noemen). Vervolgens door naar de Bloukrans brug, via het Tistsikamma reserve, wat een prachtig gebied zeg! Ik vind het heel lastig om te beschrijven, omdat ik de landschappen die we hebben gezien, niet echt één type vind. Dan zie je weer veel groen, bloemetjes, dan denk ik ja dat is nou een echte Lion King boom en dan is het weer heel droog en plat. Vervelend hè, dat ik dat allemaal zie… Maar goed, de bungee jump. Tja, daar sta je dan 216 meter boven een ravijn met een band om je enkels ready to jump. En wat denkt Tjerry dan? Helemaal niks. 1-2-3 JUMP. En daar ging ik.. een vrije val van 4 seconden, waarin ik dacht dat ik ter pletter zou neerstorten en dan wordt je soepeltjes opgevangen door het touw, bungel je nog even na en hoor je het water zachtjes onder je hoofd kabbelen. Wauw, wat geeft dan een adrenaline kick zeg! Héél vet en we waren daarna nog helemaal aan het na stuiteren. Het was een groot feest op die brug met DJ en het personeel die al dansend de touwen weer omhoog trokken. Na de lunch daar zijn we doorgereden naar Port Elizabeth. Een akelig dunne man met wonden op zijn handen kwam uit het hostel en volgens mij liep hij ook een beetje mank. We liepen achter hem aan, seinend naar elkaar van: ‘Waar in vredesnaam zijn we nu weer beland?’ Toen we binnenkwamen zagen we een hond en twee katten. Als er iets is wat Stan niet fijn vind, zijn dat wel honden. Het was maar een vies hostel en Marlin en ik waren dan ook heel blij met onze slaapcocons. Stan daarentegen baalde nog harder, want die had hij niét. We zijn de straat uitgelopen en cocktails gaan drinken bij La Cubana. Ik vond Port Elizabeth niet heel erg boeiend en misschien wel een beetje een te industrie achtige stad. Maar we waren hier vooral gestopt, omdat de volgende dag Addo Elephant Park op de planning stond!

Hier zal ik in mijn volgende blog meer over vertellen, want ik denk dat jullie genoeg hebben aan dit verhaal. Ik had veel eerder deze blogs willen schrijven, maar de tijd vliegt. 5 dagen van onze geweldige trip staan hier beschreven en de andere 5 dagen zullen snel volgen. Ik wil namelijk ook nog veel te veel vertellen over wat ik allemaal op mijn werk al wel niet heb meegemaakt!

Veel liefs, Tjerry