Tijd zal het leren

YES een volgend verslag! Waarin ik zoveel wil en moet vertellen, dus waar begin ik..

Om mijn open einde van het vorige verhaal te sluiten, zal ik uitleggen wat er is gebeurd nadat ik in switchboard ben beland. Aan procedures werd me hier niet echt veel uitgelegd en ik moest er vooral zelf achter komen hoe alles werkte. Ook hier kreeg ik alle stress mee van de receptie, niemand had tijd. Ik hoorde ondertussen ook veel klachten van de gasten, fouten van de staff en vooral heel veel geklaag. Na de tweede week switchboard zei de front office manager dat ik aan de receptie moest gaan staan. Ze kwamen mensen tekort. Er zijn namelijk twee van de drie shift leaders ontslagen vanwege geld wegsmokkelen. Om een lang verhaal kort te maken.. ik moest nog lang geen receptie staan volgens mijn rooster. Ik ben echt wel flexibel, maar ik wist gewoon als ik aan de receptie zou beginnen dat ik daar niet meer weg zou komen. Dus heb ik uiteindelijk een gesprek aangevraagd met de general manager, onze stagebegeleider. Ik heb nog een 3e week switchboard gestaan, omdat ik aan het wachten was op een afspraak met de GM. Die week ging het ook echt niet goed met mijn gezondheid. Het zal wel van alles bij elkaar zijn geweest, maar ik voelde me behoorlijk ellendig. Ik vroeg me echt af wat ik in godsnaam hier deed. Waarom moet ik ook al weer zo nodig andere culturen leren kennen. Ik wilde stiekem gewoon naar huis. (wie had dat van mij gedacht?!)

Het gesprek was uiteindelijk heel erg fijn. Ik vertelde hem over de problemen die ik tegengekomen was in housekeeping. Ik noemde gewoon de lijst met feiten op die ik had verzameld en vroeg hem om een verklaring. Hij gaf me een heel helder beeld van alles. Hij gaf me een zakelijke kijk op het verhaal. Uiteindelijk draait alles om geld. Geld dat de eigenaren anders willen uitgeven dan de general managers van de Protea Hotels. Opeens zag ik de treurige verhalen van de cleaning ladies in een heel ander perspectief. Ik besefte dat deze drukke zakenman zich het niet kon veroorloven elke dag te denken aan al deze schoonmaaksters. Hij moet een hele business draaiende houden en op dit moment zaten we in de moeilijkste periode sinds jaren. Al met al was het dus een goed moment en heb ik mijn kijk op dingen in het hotel kunnen veranderen, ik kreeg er weer zin in! Wie weet zou ik in dit slecht georganiseerde hotel zelfs veel meer leren. Overigens hield ik natuurlijk wel mijn kritische kijk en was ik het ook niet altijd eens met wat de GM me vertelde..

De twee weken night audit daarna hebben me ook zeker goed gedaan met Joseph en Lazario. Vooral Joseph was zo blij met ‘die mooie Hollandse dame’, wat hij elke keer zei als ik binnen kwam lopen. Ik mocht eigenlijk niet weg na 2 weken, want volgens hem hielden alle mannelijke gasten op met klagen als ik aan de receptie stond. Daarna heb ik nog reservations gedaan en nu werk ik aan de receptie tot aan het eind van mijn stage. Oké, het is nog steeds veel stress en veel dingen zijn niet goed geregeld, maar daar heb ik me maar bij neergelegd en ik probeer ‘mijn’ gasten een zo best mogelijke service te geven. Ik vind het contact met de gasten ook super leuk en mijn werkdagen lijken niet meer zo lang.

Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte van de praktische dingen van mijn stage, maar zoals de meesten van jullie wel weten vind ik het veel interessanter om over andere dingen te praten. Die weken ben ik natuurlijk veel meer te weten gekomen over de Afrikaanse cultuur. Ik denk alleen als ik terugkeer naar Nederland ik nog steeds niet alles weet of begrijp. Het heeft zoveel ongeschreven regels en gewoonten. Zoals het feit dat er niet alleen een verschil is tussen black en white. Maar dat er een verschil is tussen black, white EN coloured. Ik liep na het werk met Lazario naar de taxi en we werden gewoon aangestaard. Een van mijn collega’s een blank meisje heeft een zwart vriendje uit een township, wat bijna niemand weet, omdat haar vader een traditionale ‘boere’ Afrikaner is en dat nooit zou accepteren. Ze heeft me dit ook in vertrouwen genomen, omdat ik van uit een andere cultuur kom en ze vond dat ik kon luisteren zonder te oordelen. Iets waar de Zuid-Afrikanen een handje naar hebben, veroordelen. Misschien is het onwetendheid, misschien iets anders. Maar dat gesprek met mijn collega liet me wel beseffen dat mensen hier gewoon echt op huidskleur worden ingedeeld. Niet op wat ze doen of zeggen, nee gewoon op kleur. Bizar vond ik dat om aan te nemen. Te bedenken dat de apartheid zo’n grote stempel achter heeft gelaten. Het maakte me ook verdrietig te bedenken dat het ook heel moeilijk is om uit deze cirkel te komen. Door de apartheid zijn de zwarten bij elkaar gebracht wat nu de townships zijn. Zij hebben geen geld om naar school te gaan, wat ze al een enorme achterstand geeft. Dat betekent ook dat deze ‘zwarten’ bijna niet werkelijk in contact komen met blanken en andersom. Onwetendheid dus. Ik neem het ook niemand kwalijk en ik als buitenstaander kan er makkelijk over zeuren. Iets wat zo in een cultuur is gegroeid is natuurlijk niet alleen gebaseerd op kleur, maar voor mij lijkt dat wel. Deze verschillende mensen leven dagelijks naast elkaar, maar weten eigenlijk niks van elkaar af. Het is natuurlijk in de jaren al veranderd, maar het gaat erg langzaam. Ik voelde me eigenlijk een beetje naïef, wat dacht ik nou dat alles hier goed zou zijn. Dat Zuid-Afrika zo prachtig en alleen maar leuk zou zijn. Ik besef nu eigenlijk dat de wereld zo mooi nog niet is. Ik merk ook dat ik Nederland als land steeds meer begin te waarderen. Maar natuurlijk, positief als ik ben, wil ik straks wel Kaapstad achter laten met hetzelfde gevoel als haar inwoners. De inwoners die trots zijn op Kaapstad en Zuid-Afrika. Ik ben alleen nog zoekende..

Om dit reisverslag helemaal up to date te maken, kan het overlijden van Nelson Mandela natuurlijk niet ontbreken. Vanochtend stond ik vroeg op om naar werk te gaan en las ik op whatsapp dat Mandela overleden was. Het moment was dus toch gekomen. We hebben het er vaak genoeg over gehad toen het slechter met hem ging, dat de kans groot zou zijn dat we in het land waren als hij kwam te overlijden. Ik had de radio in de auto aan, er werd een speech gehouden. ‘Our nation has lost its greatest son. Yet, what made Nelson Mandela great was precisely what made him human. We saw in him what we seek in ourselves.’ Ik kan me voorstellen hoe erg het wel niet moet zijn voor de mensen die hem als leider zagen, Een grote inspiratie bron is weg. Een vreemde dag op het werk, mijn collega’s waren er vrij koeltjes onder. Echter, ik had ook een emotionele gast die de hele nacht niet had geslapen, omdat hij het maar niet kon geloven. Een andere gast was weer bang dat het onrustig ging worden, nu dat het beschermende oog de aarde had verlaten. Heel bijzonder om hier te zijn op dit moment. We zullen de komende weken wel zien wat er gaat gebeuren.

Ik heb er dus weer een paar bijzondere maanden op zitten. Volgens mij besef ik half nog niet hoeveel ik geleerd heb als ik terugkom. Natuurlijk is alles wat ik hier schrijf op mijn ervaring gebaseerd en zal ook wel grotendeels beïnvloed zijn door de collega’s en de sfeer van mijn hotel, maar ik dacht dat ik meer van het land zou gaan houden als dat ik nu doe. Nu kan Kaapstad en omgeving nog zo mooi zijn, de mensen maken het land en op dit moment vind ik de mensen, zoals ze samen leven, niet zo leuk. Alhoewel, ik merk dat mijn mening daarover ook al weer aan het veranderen is.

Ach, tijd zal het leren.

Dus ik zeg: to be continued!!