The Circle of Life

Waar waren we gebleven? Port Elizabeth, hostel vol met katten, rare man.. oh ja de zesde dag van ons avontuur! ’s Ochtends vond ik het dan ook nog even leuk om Stan te pesten door de kat naar binnen te lokken. Weer in de auto gestapt om nu naar Addo Elephant Park te rijden, ook één van onze hoogtepunten van de reis!

We moesten echt heel lang rijden in the middle of nowhere voor we echt aankwamen bij de poort van het park. Daar moest je entree betalen en kon je verder rijden. We hebben daar geregeld dat we IN het park konden slapen in een van de huisjes die uitkijkt over het park en daarna hebben we een gids gehuurd. Deze gids stapte bij ons in de auto en Marlin mocht rijden. Hij vroeg aan ons waarom we eigenlijk op dit moment van de dag hem hadden ingehuurd, want het was namelijk rond 1 uur en dan zaten alle animals blijkbaar verstopt. Gelukkig heeft hij ons aan het eind van de rit nog precies aangegeven op de kaart hoe we zelf door het park nog konden rijden rond zonsondergang. Na een paar kudu’s en warthogs gezien te hebben, hadden we al bijna de moed opgegeven, toen we bij een grote waterplaats aankwamen en bijna alle olifanten van het hele park zich hier hadden verzameld. De gids werd helemaal enthousiast en zei: ‘Look, thís what you see right here is Addo Elephant Park.’ Prachtig, die immens grote dieren heel vredig bij het water. Ze brachten echt een rust met hun mee. Daarna zijn we weer teruggereden naar de accommodatie en hebben we even aan het zwembad gelegen, wat een mooi weer!

Toen in de auto gestapt, nu mocht ik het avontuur aan en dan wel alleen door het park heen rijden. Het was rond zonsondergang, dus de dieren kwamen weer langzaam tevoorschijn en we hebben dan ook een neushoorn gespot! De zon was al bijna onder, we kwamen geen auto’s meer tegen en we begonnen ons steeds meer af te vragen of het wel toegestaan was alleen in het donker door het park te rijden.. Zenuwachtig moesten we eigenlijk wel een beetje om onszelf lachen; drie studentjes in een krak wit polootje in het donker in de bushbush. Toch besloten door te rijden.. oké de uitspraak YOLO mag hier écht wel gebruikt worden. Alles ging goed tot.. ik bijna een wrattenzwijn aanreed, en we kregen de schrik van ons leven: vlak langs de weg in de bosjes stond een olifant op een takje te sabbelen. Maar wat me het meest bij blijft, zijn de buffalo’s die we tegenkwamen. Ze stonden over de weg verspreid dus we wisten ook echt niet meer wat we moesten doen. Gelukkig gingen ze langzaam aan de kant waarop ik heel langzaam erlangs reed. Super bijzonder, maar dood eng zonder gids! Eindelijk was de uitgang in zicht, vervolgens kwamen we nog langs mannen met grote geweren (ik hoop dat dit rangers waren..) en werd onze achterbak nog gecontroleerd door de bewaking, die zelf in een soort beschut huisje zat en eerst rond keek voor hij de deur open deed. Wat een sensatie die nacht zeg!

De volgende dag vroeg eruit om nog een ochtenddrive te doen. Veel lol gehad ondertussen, want Stan had de soundtrack van de Lion King op zijn Ipod gevonden, dus dit nummertje hebben we maar even op repeat gezet! Vervolgens lang gereden, langs prachtige boeren landschappen met uitgestrekte velden en ik zag zelfs onderweg een schildpad langs de weg lopen. Ik heb hier op een lange, lange weg in the middle of nowhere 160 gereden! Weer een rij ervaring erbij toch? Ergens gestopt aan zee om te lunchen. Vervolgens weer in Mossel Bay gestopt om daar in hetzelfde hostel te slapen. De volgende dag stond shark cage diving op de planning! Helaas zaten we niet meer in dezelfde prachtige privé kamer, maar in een 8 persoonskamer inclusief aparte vent die meteen hele verhalen tegen je ophing. ’s Avonds hadden twee Oostenrijkers gevraagd of we met hun een hapje gingen eten en so we did.

Vandaag ging de wekker voor mijn gevoel al midden in de nacht, bepakt en bezakt gingen we naar het centrum van Mossel Bay om daar te verzamelen voor het shark cage diven. Er was een grote groep en toen we goed keken, zagen we dat de een haaien oorbellen in had, de ander een haaien ketting, iemand had een jacket met shark warrior erop aan en iedereen zag er heel professioneel uit. Wat bleek nou, zaten we op een boot met een reisgroep, mensen vanuit Australië, Canada en Amerika, die heel erg gepassioneerd waren voor haaien en 10 dagen lang gingen duiken met haaien en speciale readings kregen over deze dieren. Okaaay, dat kan ook. Vervolgens werd er aan ons gevraagd: ‘And what brings you here?’ ‘Uuh, well, we just wanna have fun..’ Al snel dook de eerste haai boven water, wauw, Jaws is hier niks bij! Na dat dit een paar keer was gebeurd, had ik het eerlijk gezegd al wel een beetje gezien en had ik niet zoveel zin meer om ín het water te gaan. Misschien ook in combinatie met de intense kou die er was. Toch mezelf in zo’n pakkie gehesen en vervolgens in de kooi gestapt, waar je met zijn zessen in kan. Elke keer zegt de man op de boot: ‘SHARK on the left/right!’ en dan duik je onder water om ze van dicht bij te zien. Best gek zo dichtbij en je werd ook lekker enthousiast van al die vreugdekreten van de shark fans on board! 50 minuten hebben we zo in het water gezeten en toen gingen we eruit. Helaas waren Stan en Marlin best wel zeeziek, terwijl ik juist helemaal blij was geworden van deze ervaring! Toen we terug waren op land heb ik maar naar Oudtshoorn gereden terwijl zij achterin een dutje deden. Hier sliepen we in de Karoo Soul, echt een prachtige plekje! Daar hebben we lekker struisvogel gegeten bij La Dolce Vita. Oudsthoorn staat hier bekend om. We hadden de auto geparkeerd een stukje verder van het restaurant en Stan was zijn portemonnee vergeten. Dus hij wilde even teruglopen, maar vond het toch een beetje eng. Hij kwam dan ook heel snel terug, omdat er een rare vrouw naar hem had geroepen en hem achterna liep. Toen we na het eten terugliepen naar de auto rende diezelfde vrouw achter ons aan naar de auto. Dit was de eerste keer dat ik het toch wel een beetje eng vond ’s avonds! Op straat zag je ook allemaal zwervers en ongure mensen. Lekker stadje dus..

Gelukkig was het hostel super en hebben we daar lekker geslapen. Toen we de volgende dag uitgerust wakker werden zagen wie iets in de hoek van de kamer zitten. Het was echt een MEGA spin, het leek wel een vogelspin.. Stan heeft een hoop angsten moeten overwinnen. We zijn voorzichtig langsgelopen en hebben ons uitgecheckt. Je merkte aan alles dat we tegen het einde van onze reis zaten. Het weer werd kouder en gedachten over mijn stage kwamen steeds meer in mijn hoofd. Marlin wilde heel graag op deze trip nog een waterval zien, dus zijn we een stukje van de route afgegaan en naar de Meiringspoort gereden. Een super mooie waterval, waar we lekker hebben geluncht. Ze noemde mij sneeuwwitje, want ik vond het veel te leuk dat alle vogeltjes ons brood opaten. Toen er ook nog een muisje bij kwam zitten was het plaatje compleet. Die dag hebben we flink doorgekart naar Robertson, wat onze laatste overnachting van deze geweldige trip zou worden. In dit hostel zaten wederom honden. Ik moet zeggen dat ik deze ook niet erg fris vond. Zeker niet toen deze hond bij het ontbijt kwam zitten en een scheet liet..
We zouden nog even in Ceres, een dorpje in de bergen, lunchen voor we richting Kaapstad reden. We kwamen het centrum binnengereden en iedereen liep rond met dikke winterjassen, moonboots en mutsen op. Ik was even uitgestapt om bij het informatiecentrum voor een leuk lunchplekje te vragen. De man achter de desk was druk aan de telefoon: ‘Yes madam, there is snow on the mountain, yes real snow, you can drive with your own vehicle on it.’ Toen hij de telefoon ophing, keek hij me met geschrokken hoofd en zei dat hij een trui voor me ging halen. Ik liep namelijk in mijn zomerse witte blousje en had het verre van koud. Het was duidelijk dat ze hier geen kou gewend zijn, achteraf bleek ook dat er in een hele lange tijd geen sneeuw op de Tafelberg had gelegen. Waar was het prachtige weer van onze trip gebleven? En moesten we deze 10 dagen zo depressief afsluiten met regen? Maar toen zagen we het bordje Stellenbosch voorbijkomen, we keken elkaar aan en dachten allemaal hetzelfde. We sluiten dit af met een goed glas en een wijnproeverij bij Villiera.

Dit waren de eerste weken van mijn verblijf in Zuid-Afrika. We zijn inmiddels al een stuk verder en ik ben alweer velen ervaringen rijker. Toch ben ik heel blij dat ik deze trip heb gedaan voor ik ben begonnen met de stage. Je hebt toch een beter beeld van waar je zit en hoe dingen in zijn werk gaan en het werkleventje vergeleken met ons vakantieleventje is toch een heel ander verhaal natuurlijk! Mijn stage is totaal niet wat ik er van verwacht had dus daar zullen je hopelijk binnenkort meer over horen. Ik hoop dat alles goed gaat met iedereen en dat jullie een mooie, kleurrijke herfst tegemoet gaan, terwijl hier juist het zonnetje begint te schijnen!

Dikke kussen uit Zuid-Afrika